Crankin' up the afterglow

Roos van Haaften

Is een object vóór je wezenlijk anders dan wanneer je de reflectie van dat object in een etalageruit ziet? En hoe verhoud je je tot de weerslag van de schaduw van het object op de vloer? In ‘Crankin’ up the afterglow’ onderzoekt Roos van Haaften het suggestieve karakter van niet-materiële verschijningsvormen, zoals reflectie en projectie.
Ze haalt gevonden bouwafval, glas en spiegels uit hun functie en rangschikt deze opnieuw in de ruimte. Aangelicht door theaterlampen ontstaan reflecties en schaduwen op de muren: een weerschijn van gedachtebeelden. De installaties refereren aan architectuur, of menselijke bouwzin in desolate landschappen. 
Zo toont Van Haaften in de grote ruimte van De Groen een abstract architectonisch werk dat in korte tijd op locatie is gemaakt. Het werk is een suggestie voor herinrichting van de ruimte, niet alleen fysiek om je heen, maar ook in je hoofd. Een visuele virtualiteit. 
Haar kleinere werk toont meer figuratieve landschappen, waarin op een glasplaat alledaagse, op straat gevonden objecten zijn uitgestald. Belicht transformeren ze, als schaduw, tot een nieuwe scène. 
Van Haaften combineert fragmenten van persoonlijke herinneringen, historisch en actueel beeldmateriaal om nieuwe beelden te maken. Daarbij kiest ze voor beelden die vragen oproepen over werkelijkheid versus fictie, en de illusie voorop stellen. Een fragmentarische realiteit die steeds in wording is.
Het werk verwijst naar de oorsprong van fotografie als het werpen van schaduwen. Van Haaften’s belichting vindt echter niet in de camera plaats, maar juist er buiten. Haar installaties kunnen worden vergeleken met een opengeklapte spiegelreflexcamera: door te belichten via spiegels en glas en een deel van het licht tegen te houden krijgt een efemeer lichtbeeld vorm. Waar haar installaties tijdelijk en vluchtig zijn, heeft ze dit principe recent vertaald naar een blijvende vorm, door fragmenten van de installaties vast te leggen op lichtgevoelig papier in de doka. 

Roos van Haaften woont en werkt in Amsterdam. Ze studeerde beeldende kunst aan Artez Arnhem en UAL in Londen. Haar werk is opgenomen in verschillende collecties en te zien in binnen- en buitenland, waaronder recent in het Museum of Modern Art in Rijeka (Kroatië).Ze wordt momenteel ondersteund door het Mondriaanfonds.

 

Naast een aantal bestaande werken en nieuwe fotogrammen maakt Roos speciaal voor onze grote zaal een nieuw lichtwerk. 
 
Gevonden bouwafval, glas en spiegels haalt Roos van Haaften uit hun functie en rangschikt deze opnieuw in de ruimte. Aangelicht door theaterlampen ontstaan reflecties en schaduwen op de muren: een weerschijn van gedachtebeelden. De installaties refereren aan architectuur, of menselijke bouwzin in desolate landschappen. 
Het werk verwijst naar de oorsprong van fotografie als het werpen van schaduwen. Van Haaften’s belichting vindt echter niet in de camera plaats, maar juist er buiten. Haar installaties kunnen worden vergeleken met een opengeklapte spiegelreflexcamera: door te belichten via spiegels en glas en een deel van het licht tegen te houden krijgt een efemeer lichtbeeld vorm. Waar haar installaties tijdelijk en vluchtig zijn, heeft ze dit principe recent vertaald naar een blijvende vorm, door fragmenten van de installaties vast te leggen op lichtgevoelig papier in de doka. 

Crankin' up the afterglow