Lieven Hendriks

Hendriks schildert volgens een vooropgezet plan en methode. De beelden in zijn hoofd zijn vaak van een vanzelfsprekende eenvoud. De lichtval op een slap opgespannen doek, de spiegeling van de zon op een beslagen raam, een doek waarin de vorm van een vaas is uitgesneden. Het zijn trompe l'oeils heel dicht bij huis. Wanneer Hendriks zo’n beeld in zijn hoofd heeft gaat hij net zo lang experimenteren totdat hij de juiste schilderkundige methode heeft gevonden om meerdere doeken met hetzelfde onderwerp te maken. Hij kiest daarbij regelmatig voor schijnbaar onbeduidende bijna anti-esthetische beelden die pas na zijn behandeling op het doek esthetische en inhoudelijke betekenis krijgen. Een schilderij van Hendriks intimideert door het ontbreken van twijfel en de overvloed aan zekerheden. “Het is zo en niet anders” lijkt de schilder te zeggen. Toch blijft er ondanks dit intimiderende effect voldoende speelruimte voor de kijker om het schilderij in te vullen en af te maken met het oog.